Trigger Warning: มีเนื้อหาที่อาจส่งผลกระทบต่อสภาวะจิตใจ

มื้อสุดท้ายของเลสลี่ จาง เริ่มต้นตอนบ่ายโมง เขาขับรถจากบ้านไป Causeway Bay จุดหมายคือ Fusion ร้านอาหารฝรั่งที่กินเป็นประจำ

เดโบราห์ผู้จัดการร้านยังจำมื้อสุดท้ายของเลสลี่ได้ดี เธอเล่าว่า เลสลี่สวมสูทลินิน ดูอารมณ์ดีเป็นปกติ เลสลี่กำชับให้เธอใส่แมสก์เพราะช่วงนั้นไข้หวัดซาร์สกำลังระบาดหนัก วันนั้นที่นั่งประจำของเลสลี่ไม่ว่าง เธอจึงจัดให้เลสลี่ไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่ง เลสลี่สั่งเมนูโปรดคือสปาเก็ตตี้โบโลเนส

เลสลี่ใช้เวลาอยู่ในร้าน 3 ชั่วโมงกับเพื่อนชื่ออัลเฟรด ม็อก (Alfred Mok) แม้เดโบราห์จะบอกว่า เลสลี่ดูร่าเริงดี แต่อัลเฟรดเล่าต่างออกไป เขาบอกว่า วันนั้นเลสลี่ดูกังวล มีท่าทีกระสับกระส่าย บทสนทนาสุดท้ายระหว่างเขากับเลสลี่เต็มไปด้วยคำถามแปลกๆ เช่น “ถ้าคุณป่วยด้วยโรคที่รักษาไม่ได้ คุณจะทำอย่างไร” นอกจากคำถามแปลกๆ แล้วเลสลี่ยังขอเลขบัตรประชาชนของอัลเฟรดด้วย

เมื่อกินเสร็จเลสลี่ขับรถไปส่งอัลเฟรดที่ออฟฟิศ ก่อนแยกกันเลสลี่บอกอัลเฟรดว่า “เราคงจะโทรหากันไม่ได้อีก”  ประโยคนี้ติดอยู่ในหัวของอัลเฟรดสักพักจนกระทั่งเขานึกขึ้นได้ว่า ท่าทีและคำพูดแบบนี้เคยปรากฏแล้วครั้งหนึ่งตอนเลสลี่พยายามฆ่าตัวตายคราวก่อน อัลเฟรดจึงรีบติดต่อพี่สาวของเลสลี่แต่ไม่มีคนรับสาย จนกระทั่งเวลา 6 โมงเย็นพี่สาวของเลสลี่จึงโทรกลับมา และกำชับว่า ทุกอย่างปกติดี

เลสลี่เสียชีวิตเวลา 6 โมง 41 นาที 

ก่อนเสียชีวิต เลสลี่ถามเพื่อนสนิทของเขาว่า “เธอจะจำฉันได้ตลอดไปมั้ย”

นับตั้งแต่วันที่เลสลี่ตัดสินใจกระโดดลงมาจากระเบียงของโรงแรมแมนดารินโอเรียนเต็ล ฮ่องกง เมื่อ 1 เมษายน ปี 2003 จนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลา 20 ปีแล้ว แต่ชีวิตและผลงานของเขายังคงเป็นที่พูดถึงอยู่เสมอ

นกไร้ขาที่ร่อนลงสู่พื้นในที่สุด ยังคงโบยบินอยู่ในความทรงจำของแฟนๆ ที่รวมตัวกันข้างโรงแรมโอเรียนเต็ลฮ่องกงทุกปี เพื่อวางหรีดและดอกไม้ช่อโต 

รอยยิ้มในรูปถ่ายหลายร้อยใบวางแซมคลื่นดอกไม้เป็นระยะ เหมือนจะบอกให้เลสลี่รู้ว่า “ทุกคนจะจำเขาได้ตลอดไป”

ขอขอบคุณข้อมูลจาก
หนังสือ Firelight of a Different Colour: The Life and Times of Leslie Cheung Kwok-Wing
https://www.scmp.com/article/450319/menu-pays-homage-leslies-memory

ผลงานที่ผ่านมาของนุตง